Od Diasa do Wasera

Odchyliliśmy krzaki i zobaczyliśmy innego nieznajomego wilka. Musiał być bardzo głodny bo zjadał jelenia Wasera, a on nie zostawia zbyt wiele. Nie wyglądał najlepiej. Był chudy i cały poraniony. Niektóre rany były głębokie. Zwłaszcza ta na grzbiecie. Wyglądała tak jakby miał ją wcześniej, a niedawno ktoś mu ją rozdrapał.

 Nie wiedziałem co robić. Spojrzałem na Wasera. Z jego miny wywnioskowałem, że też nie wie. Myślałem czy by nie podejść i nie spytać czy potrzebuje pomocy, ale bałem się, że zacznie uciekać.

 W tedy nas zauważył. Wyglądał na przestraszonego. Wyszedłem z ukrycia.

-Cześć - powiedziałem przyjaźnie. 

Wilk nie odpowiedział. Dopiero teraz zauważyłem, że nie ma jednej łapy. Basior popatrzył na jelenia, a potem znowu na mnie. 

-Wyglądasz na rannego - odezwałem się. - Potrzebujesz pomocy?

-Ja...

-Nie bój się nas.

-Już idę.

-Nie musisz.

-Jasne - powiedział Waser. - Możesz dalej jeść mojego jelenia.

-Przepraszam - powiedział basior i uciekł.

-Czekaj! - krzyknąłem na nim.

Wilk uciekł. Wyglądał na naprawdę wystraszonego.

-Dawaj - powiedział Waser. - Gonimy.

-Po co?

-Te rany są poważne.

To mi wystarczyło. Zerwałem się nagle z miejsca. Waser biegł koło mnie. Zaczęły spadać pierwsze krople deszczu.

<Waser?>